Na prvi pogled, ako se prelista ne baš reprezentativni katalog, pada u oči bogatstvo najraznolikijih žanrova koje nude sedamdeset i dva filma na broju. I ovaj FEST svedoči o sve većem kvalitativnom približavanju u kome filmovi iz malih zemalja i ''potcenjenih'' kinematografija rapidno rastu u svim sineastičkim elementima, dok se dela najvećih, naročito ''fabrike snova – Holivuda'' guše u neskladu visokih tehničkih dostignuća i bizarnih scenarija, bez duše i emocija. Ako se izuzme snažna, gotovo ''štrohajmovska'' saga o moći i pohlepi Biće krvi, Pola Tomasa Ansersona i niskobudžetne ''čehovljevske'' vinjete o sukobu kultura Hiljadu godina dobrih molitvi i Princeza Nebraske Vejna Vanga, razočaranje je najblaža reč o ''filmskoj Americi''. S pregrštom Oskara nagrađeni, braća Koen u filmu Nema zemlje za starce, apologiji nasilja bez trunke crnog humora koji je uvek krasio njihova dostignuća, prave svoj najgori film. Toliko o kredibiletetu uvažene nagrade
 

Kadar iz filma Džulijana Šnabela "Ronilačko zvono i leptir"

Ipak, postoje svetli izuzeci, ponovo ovaploćeni u liku i delu jednog američkog Neamerikanca - Anga Lija, koji u na momente briljantnoj epopeji Požuda, oprez, otkriva istinsku ratnu dramu iz perioda japanske okupacije Kine, sazdanu na duševnoj krizi mlade žene rastrzane između ljubavi prema otadžbini i seksualne žudnje prema izdajniku iste. O filmovima izuzetno cenjenih reditelja, kao što su Majk Nikols ili Tim Barton, u srpskom jeziku bogatom pojmovima za negativne radnje, ne postoje dovoljno sofisticirane reči.
Odlični programi savremenog azijzskog filma ''FantAzija'' i ruskog ''Iskreno iz Rusije'', govore o više nego solidnom potencijalu ovih velikih geografskih i kinematografskih područja. Ne treba smesti s uma ni standardno vanserijsku britansku kolekciju, ove godine u trilingu Dejvid Kronenberg – Ken Louč – Džo Rajt, a da Balkan ne bude samo crna tačka Evrope, već vrelo najlepšeg filmskog izraza u duhu veličanstvenih političkih ostvarenja iz sedamdesetih godina, pobrinuli su se podjednako do srži iskreni Turčin Fatih Akin sa Na ivici raja i Rumun Kristijan Munđiju sa 4 meseca, 3 nedelje i 2 dana. Umalo da zaboravim i netipični francuski film, himnu ljudskoj upornosti amerikanca Džulijana Šnabela Ronilačko zvono i leptir, koji je spasavao čast velike kinematografije u evidentnoj krizi.
Napokon, ''film nad filmovima'' smotre iz 2008. godine dolazi iz Rusije "12" Nikite Mihalkova, kontroverzno je i sve, sve, samo ne politički korektno delo o postgorbačevljovskoj Rusiji, punoj oporosti i tragova prošlosti, nasleđenog zla i moralnog posrnuća, koja nalazi snagu ili bolje rečeno ideju, da pravo, nada i čovečnost na kraju moraju pobediti.
Upravo, kao i FEST koji traje i trajaće..
 

Aleksandar Saša Erdeljanović

                                                    FIPRESCI SRBIJA POST FESTUM
 

Sandra Perović: Holivudska sramota. Holivudska kinematografija zloglasna je po adaptacijama klasičnih književnih dela. Literarne predloške, scenaristi uglavnom maksimalno pojednostavljuju i gotovo obavezno lišavaju bilo kakve kritičke oštrice, posebno subverzivnosti koju eventualno poseduju, a sve u svrhu prevodjenja na jezik masovne zabave. Vrlo je redak i slučaj da se prestižni književni predložak falsifikuje zbog “viših” umetničkih razloga. Jedan od najdrastičnijih primera koje je u skorije vreme iznedrio savremeni Holivud, jeste filmska ekranizacija Markesovog romana LJUBAV U DOBA KOLERE..
Vladan Petković: Razočaranja i nadoknade. Kao i svake godine u ovo vreme, trudim se da složim utiske posle deset dana provedenih u bioskopskim salama Sava Centra, Doma sindikata i Kulturnog centra Beograda. Još od nezaboravnog prvog festovskog iskustva, Povratka Džedaja 1984. kada sam sa šest godina gledao to filmsko čudo iz trećeg reda velike sale SC, svakog februara uživam u mogućnosti da u jednom kratkom periodu pogledam sve značajne svetske filmove iz prethodne godine. To je i najveći doprinos Festa kulturnom životu Beograda i nešto po čemu je naš grad jedinstven u svetu..