Godina, koja je za nama nije na žalost ispunila očekivanja da će znatna ulaganja u novu produkciju i ukupna društvena pažnja poklonjena savremenom srpskom filmu doneti osetan kvalitetan boljitak celokupnoj našoj kinematografiji. Uprkos porastu produkcije sa težnjom na tvorenju jedne relevantne autorske kinematografije još uvek je srpski film u potrazi za indentitetom uz dosta skromne rezultate na planu kvaliteta.
Prateća kretanja na našoj filmskoj sceni umesto daljih unapređenja afirmacije domaćeg filma u zemlji i inostranstvu kao i institucija čiji je zadatak da se time bave bila su u znaku jednog retrogradnog procesa. Došlo je do urušavanja statusa institucije u koju su polagane velike nade i ulagana značajna sredstva Filmskog centra Srbije delom zbog lošeg rada ljudi u samom Centru ali i spoljnih faktora koji su delovali ka razbijanju vrednosnih, demokratkih sistema finansiranja naše filmske produkcije putem konkursa i vraćanju ka implementiranju diskrecionog prava Ministarstva bilo u znaku projekata od “nacionalne” važnosti ili “zaslužnih” umetnika!
Ovakav pristup finansiranja po” slobodnom izboru” preneo se i na neke filmske manifestacije.Tako je novo formirani Nacionalni filmski festival u Novom Sadu, ne ulazeći u njegove krajnje domete i rezultate, uz podršku Ministarstva, plasirao dodatna finansijska sredstva filmovima da bi obezbedio njihovo učešće u programu a slično je delovao i SOFEST u Sopotu uz podršku grada Beograda. Kolateralne žrtve takvog ponašanja su bile neke tradicionalne festivalske manifestacije, poput,Festivala filmskog scenarija u Vrnjačkoj Banji i Festival glumačkih ostvarenja u Nišu koji nisu raspolagali sa ovakvim finansijskim resursima.

Kako je u međuvremenu došlo do gotovo totalnog kolapsa naše bioskopske mreže uprkos oživljavanja festivalske filmske mreže došlo je do dalje erozije gledanosti našeg filma. Mnogi završeni filmovi (“Hamlet”, ”Peščanik”, ”Belle Epoque” itd.) nisu još našli mesta u bioskopskim salama širom Srbije a negde kao u slucaju “Zaveta” Emira Kusturice došlo je do ličnog selektivnog izbora mesta prikazivanja filma. Bilo kako bilo šira publika je bila uskraćena za susret sa ovim ostvarenjima.
Protekla godina bila u znaku afirmacije reditelja mlađe generacije beogradske filmske škole, Dejana Zečevića sa “Četvrtim čovekom” i Srdana Golubovića sa “Klopkom” kao i debitanta Ivana Živkovića sa “Hadersfildom” uz snažnu podršku već proslavljenog Emira Kusturice čiji se film “Zavet” našao u konkurenciji Kanskog festivala kao i najnovijeg projekta renomiranog reditelja starije generacije Miloša Radivojevića sa filmom “Odbacen”.
Oba reditelja Zečević i Golubović čije smo filmove stavili u vrh naše liste svojim ostvarenjima postigli su zapažen rezultat realizujući svoja ostvarenja na kvalitetnim scenarijima sa provokativnim izborom tema iz naše svakodnevice i uz snažnu glumačku podršku vodećih srpskih glumaca.Višestruka slojevitost sa zapaženim političkim konotacijama uz brilijantnu afirmaciju noar žanrovske matrice u slučaju “Četvrtog čoveka” Dejana Zečevića daju ovom filmu izvesnu prednost nad ostalim ostvarenjima.
U ovom izboru svakako treba navesti i pojavu posle dužeg vremena dečijeg filma “Agi i Ema” Milutina Petrovića kao i animirani film naših autora Srđana Penezića i Riste Topaloskog koji rade u Americi, izuzetno provokativan “Film noir” čija se osnovna motivaciona potraga za indentitetom krije i u “Četvrtom čoveku” Zečevića kao i čitavoj našoj savremenoj kinematografiji.
 

Borislav Anđelić