U inače prepoznatljiv dramaturški tok trilera sa motivom junaka koji se budi iz teške amnezije konkretno čoveka za specijalne namene iz vojne obaveštajne službe Zečević veoma vesto unosi kritičku percepciju na srpsko društvo unutar opšte erozije morala, sveprisustne korupcije i sveopšte kolektivne amnezije.
U kontekstu ovakvog tumačenja Zečevićev film se ukazuje u punijem, univerzalnijem značenju. U tom smislu “Četvrti čovek” oslobođen elemenata naturalisticke poetike kao mogućih kanonskih stega ovog žanra, biva usmeren ka neprestanom otkrivanju složenosti ljudskog postojanja gde mnoge niti na putu potrage za sopstvenim indentitetom nisu prave i gde lažni tragovi vode do pogrešnih zaključaka i složenosti stanovišta sa kojeg se lično postojanje može kritički zahvatati.
Sjajno uslikan, od strane Gorana Volarevića, u vidu uzbudljivog omaža Beogradu, mešavine izazovnih senki i mraka sa kinesetetičkom akcijom, valjano ispraćen od strane muzičke kulise Nemanje Mosurovića i visok profesionalni standard produkcijskog dizajna Tijane Marić, film “Četvrti čovek” pleni pažnju vrhunskim glumačkim ostvarenjima glavnih aktera. Pre svega, vrhunski upečatljivim i osmišljenim tumačenjem Nikole Koja i odgovarajucim zapaženim ulogama Bogdana Diklića i Dragana Petrovića Peleta, kao i mlade Marije Karan.
Zečevićevi brutalni kadrovi krvare iz svih pora, poput glavnog junaka a završni obrt drsko provocira nepripremljene gledaoce.