|
Posle
nekoliko godina marketinških i medijskih spekulacija i gotovo pune
tri godine priprema, snimanja i pakovanja, konačno se pojavio
filmski “prvenac” mladog, srpskog reditelja i koscenariste Uroša
Stojanovića ”Čarlston za Ognjenku”. Reč je o crnohumornoj,
stilizovanoj, postmodernističkoj bajci, svojevrsnoj magičnoj
burlesci, autorskog pogleda na prohujalu epohu dvadesetog veka na
ovim našim prostorima.
“Čarlston za Ognjenku” je jedan od produkcijski najskupljih
filmova novije srpske kinematografije (kažu preko 4 miliona
evra!), rađen prema scenariju samog Uroša Stojanovića uz podršku
koscenariste Aleksandra Radivojevića i saradnju Srđana Dragojevića
i Stevana Koprivice.
Sama priča prati sudbinu dveju sestara Ognjenke i Male Boginje
(Sonja Kolačaric i Katarina Radivojević) i smeštena je u malo selo
simboličnog imena Pokrp, u ratom opustošenoj Srbiji, posle Prvog
svetskog rata u kome su svi muškarci izginuli. Kada upokoje i
poslednjeg seoskog muškarca deda Bisu (zanimljiv kroki poznatog
tetarskog reditelja Paola Mađelija) dvojac sestara je prinuđen da
krene u potragu za muškarcima. |
Reditelj Uroš Stojanović
|
Trilerska avantura, mladih junakinja sa puno humora svoj vrhunac
doživljava kada u zabitu srpsku varošicu stignu, “prvi srpski
supermen” akrobata Dragoljub Aleksic (Nenad Jezdić) i Arsa (
Stefan Kapičić) šampion čarlstona, koji izazivaju pravu histeriju
kod ženskih obožavateljki. Ova u biti poetski komponovana priča o
gorkoj prošlosti, svesno ali ne nasilno, metaforički je vezana i
za našu sadačnjost što daje posebnu draž “Čarlstonu za Ognjenku”.
U realizaciji Uroša Stojanovića, uprkos impresivnog rediteljskog
rukopisa, neke slabosti scenarija, na žalost dolaze do izražaja
kroz predugu uvodnu ekspoziciju da bi negde na sredini, prerano,
čitav narativni tok doživeo svoje vrhunce a potom utonuo u
prilično ravnu kolotečinu raspleta, čime se amortizuje
višeslojnost ideja kojima se film bavi. Mada “Čarlston za
Ognjenku”, poput, ranijeg sličnog, debitantskog projekta “Šejtanov
ratnik” Stevana Filipovića, donosi preko potrebnu svežinu na planu
savremenog kineestetickog izraza u našu dosta ispošćenu filmsku
produkciju, šteta što nije još bolje iskorišćena pružena šansa .
Uz izvrsnu kameru Dušana Ivanovića, koji je ovekovečio svojevrsni
panoptukum lepote naših žena svih uzrasta i našeg životnog
prostora, izuzetne specijalne efekte tima Luk Besona, mada se
preterivalo sa pirotehnikom u upečatljivoj scenografiji Veljka
Despotovića, atraktivne kostime Ksenije Terzović i izuzetnu
saobraženu našem etno stilu muzičku kulisu proslavljenog Japanca
Sigeru Umebajašija, uz ukupan inovativan rediteljski pristup Uroša
Stojanovića dobili smo vizuelno spektakularan film, rađen po
najvišim holuvudskim standardima.
Osnovnu ideju, koju Stojanović svesrdno podržava o trošnosti same
ljubavi i potrazi za osećanjem za vrednosti života, mladost našeg
glumišta, koja je bila nosilac ovog projekta, nije sa podjednakim
uspehom realizovala. U svojim tumačenjima nešto više su pružili
Katarina Radivojević i Stefan Kapičić. U ovom “ludilu” koje se
dotiče i opusa jednog Šijana i Kusturice, najbolja rešenja je
pronalazila stara garda, poput, sjajne Danice Maksimović i
brilijantne Olivere Katarine, čije tumačenje predstavlja veliki
povratak posle 33 godine ove renomirane glumice.
|
