"Biće krvi" se bavi usponom jednog od naftnih tajkuna početkom 20. veka. To je priča o prvobitnoj akumulaciji kapitala u SAD, ali u isto vreme priča o ljudskoj upornosti, pohlepi, nasilju, ljubavi, porodici, prijateljstvu, brutalnosti, prevari i gotovo svim onim stvarima koje čine život.
Posle ovog filma, Anderson je dokazao da je moguće napraviti umetnički i gledljiv film, beskompromisan i komercijalan, odnosno, da je moguće stajati jednom nogom u autorskom filmu, a drugom u holivudskoj močvari, a da to ne ugrozi konačan ishod.
Bez obzira na sve, treba istaći da bi film "Biće krvi" bio gotovo nemoguć bez Danijela Dej-Luisa, jednog od najvećih filmskih glumaca svih vremena. Dej-Luis je u svakom kadru filma i to je ono što celoj priči daje dinamiku. Bez njegove savršene kreacije, ovaj gotovo tri sata dug film, bio bi verovatno dosadan. Ovako, vreme provedeno u bioskopu i ne osetite, jer njegova gluma predstavlja motor koji pokreće radnju. Danijel Dej-Luis je i u ovom filmu ostvario veći broj antologijskih scena, dovodeći svoj totalni pristup glumi do savršenstva. Posebna poslastica za gledaoce su poslednjih pet minuta filma, gde Luis demonstrira zastrašujući talenat, pokazujući da je ovogodišnji "Oskar" otišao u prave ruke. To je redak primer zaokruživanja filma kroz glumačku kreaciju, jer ono što je Luis uradio, ne može da se napiše u scenariju i ne postoji reditelj koji bi tako nešto mogao da dobije od glumca koji ne oseća lik kao deo sebe.
Od samog početka filma, Anderson i njegov stalni direktor fotografije, Robert Elsvit (dobio je "Oskara" za najbolju fotografiju za svoj rad), opredelili su se za traženje poezije u surovim predelima američkog zapada i za prikazivanje unutrašnje ružnoće likova, tako da su povremeni bljeskovi ljudskosti u njima bili još efektniji. Elsvit je gotovo uspeo da postigne kvalitet blizak Toninu Deli Koliju, omiljenom direktoru fotografije velikog Serđa Leonea. Pojedini kadrovi iz "Biće krvi" mogu da stoje rame uz rame sa kadrovima iz, recimo, "Bilo jednom na Divljem zapadu" ili nekog drugog Leoneovog filma.
Muziku, ili bolje rečeno, skup tonova koji prate radnju potpisuje Džoni Grinvud, iz benda "Rejdiohed". Muzika je minimalistička, a povremeno podseća na muzičku pratnju iz nemih filmova, što dobro korespondira sa, na momente ekspresionističkom glumom, Dej-Luisa i ostalih glumaca.
Ostali glumci, a ima ih dosta, bili su gotovo potpuno u senci Danijela Dej-Luisa, ali dostojan partner mu je bio mladi Pol Dejno, u efektnoj dvostrukoj ulozi, braće Pola i Ilaja Sandeja. Njihove zajedničke scene su furiozne, a Pol Dejno se pojavljuje i u fascinantnih poslednjih pet minuta filma, u glumačkom duelu koji se retko viđa, istina kao pasivniji partner.
"Biće krvi" je film značajan iz nekoliko razloga. Prvo, posle duže pauze je vratio glumi Danijela Dej-Luisa, a nadamo se da ćemo ga sada češće gledati, iako je on poznat kao težak za saradnju. Drugo, Pol Tomas Anderson je definitvno sazreo kao reditelj i ima veliku odgovornost da nastavi sa kvalitetnim radom. Treće, ovaj film koji se kroz život jednog čoveka bavi značajnim pitanjima ljudske egzistencije, vraća nadu u mogućnost pravljenja umetničkog filma koji nije dosadan i pretenciozan i bioskopskog filma koji nije praznoglava zabava.