Između autorove komedije i tragedije u ovom slučaju stoji samo surova realnost i istorijska činjenica da se sve to tek nedavno događalo na našim prostorima. Kroz ironičan i kritički pogled na profesiju glumca u zlim vremenima, Markovićeva „Turneja“ nije samo omaž njegovim roditeljima, glumcima Oliveri i Radetu, već i našem celokupnom glumištu. Kompletna i sjajna glumačka ekipa i to pre svega bardovi, Mira Furlan, Josif Tatić, Dragan Nikolić i Voja Brajović učinili su ovo ostvarenje perfektnim upravo u onom dramaturškom delu koje je reditelj zamislio kao po gledaoce najefektniji nivo ovog filma. Tamo gde se lične sudbine i priče Markovićevih junaka mešaju sa dnevnim nedaćama (život u hiperinflaciji) i istorijskim katastrofama (apokalipsa građanskog rata), osećaju se najlucidniji i najsnažniji dometi opusa ovog autora od 1992. godine ("Tito i ja", Urnebesna tragedija", "Poludeli ljudi", "Nevažni junaci", "Srbija godine nulte", "Kordon"), pa sve do danas. Njegova iskrena potreba da se ozbiljnim i osetljivim temama uvek bavi na originalan i sebi svojstven način rezultat je njegovog trajnog političkog opredeljenja ali i strastvena želja da se kroz svet umetnosti sagleda celokupna naša stvarnost.
Markovićeva „Turneja“ uz neke ozbiljne primedbe na njenu ukupnu političku konotaciju i delimično „nevešt pokušaj“ političke korektnosti, jedno je od najboljih domaćih filmskih ostvarenja u poslednjoj deceniji. Iako autor, načelno ne pokazuje ambiciju da bilo koju od sukobljenih strana brani i sažaljeva, kroz određena preterivanja i karikiranja pojedinih situacija i ličnosti, primetni su neki njegovi veoma lični politički stavovi. Pa čak kad na kraju autor to nigde i ne negira već vrlo često ističe, nema sumnje da je ovo zato jedan od njegovih najličnijih filmova. Svestan težine posla kojim se prihvatio da kroz komplikovane odnose između triju zaraćenih strana u surovom građanskom ratu prenese aktuelnu političku poruku, autor pokušava i da publiku zabavi, ne bi li tako gledaocima bio pristupačan na svim razumljivim nivoima.
Briljantna scenografija Veljka Despotovića, renesansna muzika Zorana Simjanovića, kao i vrlo efektna fotografija Radoslava Vladića doprinele su ukupnom učinku da ovo ostvarenje ostavlja utisak savršeno uštimovanog glumačkog orkestra. Jer kad u jednom skladu i kadru vidite prekaljenog i ozbiljnog Slavka Štimca i nežnu Jelenu Đokić, glumački agresivnog i pristrasnog Sergeja Trifunovića i poletnog Gordana Kičića onda ste svesni da je to posledica savršene glumačke podele koja publici uvek prija i osvaja. I kad se na kraju sve to oboji jedinstvenom autorskom poetikom njegovih isprepletanih „umetničkih svetova“ i bezgraničnom umetničkom slobodom, rezultat može biti samo jedan vrlo ličan ali i vrlo uspešan film, razumljiv i pristupačan svima, posebno publici.