U glavnom fokusu manifestacije je, kao i prethodnih godina, regionalni takmičarski program, koji postaje iz godine u godinu sve prestižniji i od crvenog tepiha uz prisustvo autora i kreatora filmova, pleni medijsku i pažnju publike a svojim provokativnim temama, bez obzira na konačne umetničke rezultate, izaziva dalje pro et contra polemike.
Ovogodišnji takmičarski regionalni program doneo je pregršt tema, uprkos raznovrsnosti autorskih orijentacija, u kojima je dominirala smrt, nasilje i beznađe. U “Devojkama” mađarske rediteljke Ane Faur, mlade junakinje svoju neurozu i depresiju uz devijantno krajnje nemotivisano seksualno ponašanje, leče besmislenim ubijanjem nedužnog vozača taksija.
”Mart” Austrijanca Hendla Klausa se bavi samoubistvom trojice mladica, koji nisu imali nikakav motiv za svoj čin, niti su ostavili bilo kakvo njegovo tumačenje, prenoseći sav teret na svoje bližnje i sredinu koja ih je okruživala. Hrvat Dalibor Matanić brutalno razbucava, izolovanu seosku zajednicu u podnožjima Velebita, u svom filmu “Kino Lika” dovodeći dezintegraciju ličnosti glavnih junaka do krajnjih granica autizma i gađenja. Odsustvo emocija i komunikacije čine zatvoreni krug, psihološkog nasilja unutar dezintegrisane porodice, u filmu “Mi nikada nismo bili u Veneciji” Slovenca Blaža Kutina, koji svoje junake slomljene emotivnim bespućem vodi ka prihvatanju sopstvene sudbine kao “bića za smrt”. Lagano gašenje života, osnovni je motiv filma “Jesen” turskog autora Acana Alpera, u kome se mladi junak, posle višegodišnjeg zatvora, vraća kući, suočavajući se sa promenama, dok mu vreme života obhrvanog bolešću ističe. Incest i otpor sredine, u sumornoj mađarskoj provinciji, prema “neprirodnoj” vezi su noseća osnova u “Delti” Mađara Kornela Mundruca. Nešto malo nade u ljubav, uprkos gorkoj stvarnosti, jedino donosi, inače, sjajan, poludokumentaran film “Moj Marlon i Brando” Turčina Huseina Karabeja uz izvrsnu (dobitnica nagrade za najbolju žensku ulogu) glumu turske glumice Ajše Damgaci. Dok “Bjuik Rivijera”(dobitnik glavne nagrade “Srce Sarajeva“ za najbolji film) Hrvata Gorana Rušinovića, u kome igraju dva sjajna glumca, Leon Lučev i Slavko Štimac (ravnopravno dele nagradu za najbolju mušku ulogu), susret bosanskog Muslimana i Srbina, iako kao izbeglica na tlu Amerike, u “vukojebini“ Severne Dakote, pretvara u ponovnu noćnu moru prohujalog rata, čiji se krug preživljenih trauma, na žalost, ne zatvara. U ovaj mračan kontekst izuzetno se uklopio i “Četvrti čovek” našeg reditelja Dejana Zečevića, sa provokativnom triler tematikom, kojom, takođe, dominira smrt.
To obilje beznađa i mučnine u priličnoj meri je zamorilo publiku, koja u potrazi za nekim tračkom svetla u tmurnim lavirintima sudbina junaka glavnog programa, potražila spas u filmovima van konkurencije i iz pratećeg programa, ali sa veoma malo prostora da ga i tamo nađe. Najdalje je u tome otišla debitantkinja iz Bosne Aida Begić sa svojim filmom “Snijeg”, kojim je festival otvoren, dirljivom pričom o ženama i njihovoj deci prepuštenim turobnim nedaćama u nekakvoj zabiti, sela Slavno, čiji su muževi i očevi “zagubljeni” u građanskom ratu, koje na pepelu ruševina pokušavaju iznova da uspostave konce svojih sudbina i života. Mimo ovog glavnog tematskog toka ovogodišnje manifestacije na programu su se iz regiona našli, takođe, izuzetan film Hrvata Zrinka Ogreste “Iza stakla”, koji svoje junake, Jelenu Đokić i Leona Lučeva, vodi putevima emotivnog kolapsa u ljubavnom trouglu, minimalistička drama “Zauvek” Slovenca Damjana Kozolea u znaku psihološkog nasilja, mentalnog, seksualnog i fizičkog, unutar braka na ivici raspada, kao i dosta slabo, humorno intonirano ostvarenje “Traktor,ljubav i rokenrol” Branka Đurića, Sarajlije na radu u Sloveniji.

                                                                                          Borislav Anđelić